Od dłuższego już czasu planuję zmierzyć się z jakimś solidnym klasykiem literatury. Jednym z wybrańców jest “Na wschód od Edenu”. Zanim jednak po nią sięgnę, zdecydowałem się poznać jakąś krótszą książkę Johna Steinbecka, by wiedzieć z kim mam do czynienia. Tak wybór padł na “Myszy i ludzie”. Czy słusznie? Chyba niezupełnie. Z nami jest inaczej…
Ależ wyczekiwałem ukazania się tej nowej części cyklu o genialnym kryminalistyku, Lincolnie Rhyme’ie. Kupiłem książkę od razu, gdy tylko pojawiła się w internetowych księgarniach i cieszyłem się na myśl, że ponownie zanurzę się świat pełen zagadkowych tajemnic. W końcu odebrałem paczkę i powąchałem okładkę, na której napisano “Pogrzebani” – Jeffery Deaver. Niestety sama lektura przyniosła…
Uff… Lehane wrócił na właściwe tory. Po lekturze trzeciej części przygód pary detektywów Kenzie/Gennaro odczuwałem spore rozczarowanie. Dwa pierwsze tomy zapewniły mi pierwszorzędna rozrywkę i świetnie zawiązaną fabułę, a tymczasem “Pułapka zza grobu” okazała się klapą. Dlatego z pewnymi obawami sięgałem po czwarty tom z cyklu – “Gdzie jesteś, Amando?”, choć akurat o tej książce…
Jeffery Deaver to pisarz znany przede wszystkim jako autor wyjątkowo interesującej serii powieści sensacyjnych, których głównym bohaterem jest kryminalistyk Lincoln Rhyme (m.in. “Kolekcjoner kości”). Ale Deaver to pisarz znacznie bardziej wszechstronny, który napisał także wiele innych ciekawych książek. Kilka lat temu czytałem m.in powieść jego autorstwa osadzoną w czasach III Rzeszy (“Ogród bestii”) i zapamiętałem…
“Pułapka zza grobu” to już trzeci tom przygód detektywów Patricka Kenziego oraz Angeli Gennaro. Poprzednie dwa tomy cyklu napisanego przez Dennisa Lehane’a okazały się niezwykle interesujące i zapewniły mi świetną rozrywkę. Dlatego też bez obaw sięgnąłem po trzech miesiącach do kolejnej części tej serii, by dać się wciągnąć w kryminalne zagadki Bostonu. Niestety spotkało mnie…
Czytając pewien artykuł o pisaniu, trafiłem na wzmiankę o książce Stephena Kinga pod wdzięcznym tytułem: “Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika”. Pomyślałem – ok, kto jak kto, ale King może mieć co nieco do powiedzenia o pisaniu. Więc, może by tak przeczytać i dowiedzieć się czegoś ciekawego, odkrywczego czy inspirującego? Niezła motywacja, nie? I tak zacząłem czytać kilka stron z myślą, że jeśli będzie to typowy poradnik, to szybko odpuszczę. Na szczęście nie był 🙂
Cykl przygód kryminalistyka-tetraplegika Lincolna Rhyme’a to najlepsza seria książkowa jaką do tej pory czytałem. Czy zatem mogłem sobie odmówić sięgnięcia po najnowszy, dwunasty już tom? Oczywiście, że nie. “Pocałunek stali” to jedna z tych kilku tegorocznych premier, na które czekałem najbardziej. Warto było czekać? Na Lincolna zawsze warto czekać 🙂
Po przeczytaniu bardzo wciągającej powieści “Wypijmy, nim zacznie się wojna“, nie mogłem się oprzeć, by jak najszybciej sięgnąć po drugą część przygód pary detektywów – Patricka Kenziego i Angeli Gennaro. Wiedziony przeczuciem, że kolejny tom będzie co najmniej tak samo dobry, wziąłem książkę czym prędzej w ręce. Co najistotniejsze, nie zawiodłem się. “Ciemności, weź mnie…
Fantastyczne jest to uczucie, gdy sięgasz po książkę z pewną dozą niepewności i zastanawiasz się: czy na pewno mi się spodoba? I już po kilku stronach czujesz, że coś w środku wskakuje na odpowiednie miejsce, jak idealnie dopasowany puzzel. Tak właśnie miałem w przypadku powieści “Wypijmy, nim zacznie się wojna” Dennisa Lehane’a. Autor ten kilka…
“Brudny szmal” to kolejna już powieść Dennisa Lehane’a, która wpadła mi w ręce. Zachwycony poprzednimi lekturami z wielkimi nadziejami wziąłem się za czytanie następnej powieści rozgrywającej się w dzielnicy Bostonu, East Buckingham. Niestety spotkało mnie spore rozczarowanie. Jedynym powodem, dla którego naprawdę warto przeczytać tę książkę, jest styl pisarski Dennisa Lehane’a. Bogate opisy, niezwykle błyskotliwe…
Kolejne po “Wyspie tajemnic” spotkanie z Dennisem Lehanem. Zdaje się, że zaprzyjaźnimy się w najbliższym czasie nieco bardziej, bo “Rzeka tajemnic” to świetna i wciągająca pozycja, po którą zdecydowanie warto sięgnąć. Ok, wprawdzie takie zdanie powinienem napisać dopiero w podsumowaniu, ale cóż – uznałem, że w tym przypadku już na samym początku muszę podkreślić jakość…
